Στα δροσερά ουρητήρια του σταθμού
κατέβηκα απ' τον πυρωμένο λόφο.
Πάνω στο δέρμα μου σκόνη και ιδρώτας
με μεθούν. Στα μάτια τραγουδάει ακόμα
ο ήλιος. Ψυχή και σώμα εγκαταλείπω τώρα
στην άσπρη στιλπνή πορσελάνη.
Σα χειμωνιάζει σε ζεστά βρόμικα χέρια
Το τυχαίο πρόσωπό σου που αγάπησα
ασύγκριτη χώρα φαντάζει
Σαν τρελαμένος λύκος οσμιζόμουν ανάμεσα στα σπίτια
τη ζεστή σκιά
Στον ίσκιο ενός μεγάλου
δέντρου που μόλις με σκεπάζει, μόλις
σκεπάζει την ταραχή μου. Χαρά ή πόνος
ή μόνο ίσως η σκιά του σκύλου ή ενός αγοριού
που δεν το θέλουν πια να μένουν ζώα.
Η θάλασσα είναι σαν και πρώτα.
Σ' αυτά τα φώτα ήσυχα η ζωή μου ας καεί.
* Εικόνες: από την αργεντίνικη ταινία Plata quemada (Καμμένα χρήματα, 2000) του Marcelo Piñeyro
* Στίχοι: Σάντρο Πέννα (μετάφραση Ερρίκου Σοφρά, από την έκδοση "Ο σκονισμένος ποδηλάτης", Ροδακιό 2012)
